Menu
menu

The Garden of Princes / Ο Κήπος των Πριγκίπων (2012)

This project emerged from a photographic assignment during 2012 with the aim of to photographing the area of​​ Slaughterhouses, a western suburb of Thessaloniki.

At this underdeveloped part of the city that during the 19th century used to be called “Besh Tsinar” or “The Garden of the Princes”, identity and memory seem like the pieces of a broken puzzle: blurred traces, fragments of space and time, sloppy and confusingly anarchic in trying to keep up with the needs of tomorrow. The challenge was an approach free of didactics, nostalgic clichés, or cold documentation. For a photographer the solution often lies where he is called to photograph, that is, on the street. I soon realized that a way to mix the contradiction and variety that make up the aura of the area was to combine the two different image formats that I used. This resulted in photographic triptychs consisting of small and medium format frames aimed at a new dialectic between images that clash or complement each other trying to coexist in a broader context. Just as it happens with the truths of this place. The Garden of the Princes.

go to images

Η ενότητα αυτή προέκυψε από φωτογραφική ανάθεση το 2012, με σκοπό την φωτογραφική απόδοση της περιοχής των Σφαγείων της Θεσσαλονίκης.

Στο κουφάρι αυτό της πόλης που άλλοτε λεγόταν Μπεχτσινάρ, ή επίσης «Ο Κήπος των Πριγκίπων», η ταυτότητα και η μνήμη φαντάζουν σαν  τα κομμάτια ενός διαλυμένου παζλ: θολά ίχνη, σπαράγματα χώρου και χρόνου, ατημέλητα και μπερδεμένα άναρχα στην προσπάθεια της περιοχής να συμβαδίσει με τις ανάγκες του αύριο. Το ζητούμενο ήταν η φωτογραφική τους προσέγγιση χωρίς τον κίνδυνο του διδακτισμού, των νοσταλγικών κλισέ, ή της ψυχρής τεκμηρίωσης. Κι επειδή ο φωτογράφος τη λύση τη βρίσκει εκεί που καλείται να φωτογραφήσει, δηλαδή στο δρόμο, αντιλήφθηκα στην πορεία ότι ένας τρόπος για να σμίξουν τα αντιφατικά κι ετερόκλητα στοιχεία που συνιστούν την αύρα της περιοχής ήταν να συνυπάρξουν οι δύο διαφορετικοί τύποι φωτογραφιών που χρησιμοποιούσα. Έτσι προέκυψαν φωτογραφικά τρίπτυχα αποτελούμενα από καρέ μικρού και μεσαίου φορμάτ με στόχο μια νέα διαλεκτική μεταξύ εικόνων που πότε αλληλοσυγκρούονται κι άλλοτε αλληλοσυμπληρώνονται στην ανάγκη να συνυπάρξουν σ’ ένα ενιαίο πλαίσιο με δική του ανάγνωση. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πραγματικότητα με τις αλήθειες αυτής της περιοχής. Του Κήπου των Πριγκίπων.

(από τον κατάλογο της έκθεσης σε πρόλογο Ηρακλή Παπαϊωάννου:) “Τα έγχρωμα τρίπτυχα του Αχιλλέα Τηλέγραφου υποδεικνύουν με έναν εξίσου μεταφορικό αλλά πιο ήπιο τρόπο τον χωρικό κερματισμό, αξιοποιώντας προσεκτικά το χρώμα, τη μορφή και το περιεχόμενο για να γεφυρώσουν νοητά τα εύγλωττα χάσματα (στις φωτογραφίες και τον αληθινό τόπο) ανάμεσα στο παρατημένο και το σύγχρονο, το πρόχειρο και το τακτοποιημένο, το μόνιμο και το εφήμερο, η συνεχής διαδοχή των οποίων χαρίζει στην περιοχή έναν ιδιάζοντα χαρακτήρα διαρκούς μεταβατικότητας.”

error: Content is protected !!